Przedwojenne losy

Pierwszym dyrektorem Szkoły im. Hippela, od 1927 r. do 1930 r., był pan Scheffler.
Wicedyrektor Hoffmann zastąpił Schefflera w 1930 roku i pełnił tę funkcję aż do 1937 roku, kiedy to odszedł na emeryturę.
Od 1937 do 1945 roku dyrektorem szkoły był Willy Jonas – urodzony w 1896 roku, a jego zastępcą Otto Kullig, zmarły w 1980 roku w Lübbecke.

„Nie znaliśmy wszystkich nauczycieli z naszej szkoły, ponieważ szkoła była po prostu za duża. Ale znaliśmy naszego wychowawcę. Uczył nas alfabetu i tabliczki mnożenia. Opowiadał o Słońcu, Księżycu i gwiazdach, ojczyźnie, rzekach i miastach, i np. o czasie. Byłem wysyłany na korytarz, gdzie wisiał zegar, a potem meldowałem: za 5 minut 11”.
„Siedzieliśmy we dwóch w starych szkolnych ławkach, w tornistrach mieliśmy tabliczki do pisania, kredę i gąbkę (nie było zeszytów i ołówków). Mieliśmy kaligrafię, na której pisaliśmy piórem najpierw po staroniemiecku, a potem po łacinie.”
„Mimo licznych klas (ok. 40 uczniów) panował porządek i głęboki szacunek dla nauczycieli. Za figle, do których dochodziło, byliśmy karani trzcinką. Nikomu to nie zaszkodziło.”
Profesor doktor Herwig Wulf – ówczesny uczeń szkoły dla chłopców – ciepło wspomina swoją nauczycielkę pannę Froese, deportowaną do Rosji w 1945 roku:
„Ona była dobrą nauczycielką i dobrym człowiekiem. Zawsze opowiadała z wielkim zainteresowaniem i wzbudzała w nas ciekawość.
Przypominam sobie, jak przybliżała nam staroświecki język bajek braci Grimm i pomagała zrozumieć wszystko to, czego nasz rozum nie mógł ogarnąć.
Również wycieczka klasowa do Świętej Lipki pozostała na zawsze w mojej pamięci. Mogliśmy zbierać maliny w lesie i kąpać się w jeziorze. Przede wszystkim pokazała nam oczywiście kościół pielgrzymkowy (do którego pielgrzymowaliśmy), poczynając od kutej żelaznej bramy aż do „wiecznego światełka”.
„Kiedy byliśmy głośni, otrzymywaliśmy rózgi na otwartą dłoń (wyprostowaną nie tylko w nadgarstku, ale w całym ramieniu). To wyglądało straszniej, niż było w rzeczywistości. Wówczas śmialiśmy się z tego; dziś sądzę, że ona po prostu nie chciała, żeby razy nas bolały.
Jednakże pod jednym względem była bardzo wymagająca. Najlepszą ocenę, jaką mogliśmy u niej zdobyć, była „dwójka” („jedynka” to polska „piątka”, „dwójka” to polska „czwórka”). Zgodnie z jej wyjaśnieniami ocena bardzo dobra znaczyła to samo, co „doskonale” – a nikt z nas nie był doskonały.
Często towarzyszyła nam w drodze powrotnej do domu. Zwróciło moją uwagę to, że latem, kiedy my szliśmy na bosaka, ona też nie miała pończoch i butów.”
„Panna Eisermann strasznie uważała na regulamin szkolny i troszczyła się o szacunek dla szkoły. Opowieści o bohaterach były jej ulubionymi tematami. Naszymi również do czasu, gdy musieliśmy pisać wypracowanie na ten temat.”
„Historia u pana Weinhardta, geniusza w datach historycznych. Przy pomocy swojej trzcinki pomagał nam być aktywnymi na lekcji. U niego nie odpowiadało się „tak”, tylko „tak jest”, a podczas głośnego czytania należało stać z lewą ręką położoną na plecach, a książką lub zeszytem w prawej.” Karl Weinhardt „był nauczycielem ciałem i duszą”, został rozstrzelany w kwietniu 1945 roku, ponieważ odmówił poprowadzenia swoich żołnierzy na front.”
„Dla ok. 15 katolickich uczniów regularne poranne modlitwy i lekcje religii prowadził w klasie na parterze nauczyciel Kelch – „lubiany wychowawca”, dobry i spokojny pedagog, potrafił jednak być bardzo zrzędliwy, gdy zaniedbywało się pracę domową.”
„Zimą najuboższym uczniom w szkole rozdawano szkolne posiłki: duża bułka, kakao lub mleko. My mieliśmy kanapki z masłem i kiełbasą, ale często robiliśmy wymianę. Cóż dziwnego? Szkolne posiłki smakowały po prostu bardziej – tak mówi jeszcze dziś każdy z nas”.
Willy Barrabas był kawalerem, mieszkał u Jeschonnka na ulicy Hindenburga 5. „Lubiany nauczyciel, który chętnie zadawał pisanie wypracowań. Potem mógł się schować za swoją gazetą. Miał w niej wycięte okienko, żeby móc widzieć nas wszystkich. Sam natomiast nie był widoczny, kiedy sięgał za pulpitem po butelkę z piwem. Złośliwe chłopaczyska przeholowały i pewnego dnia, gdy wrzuciły do butelki z piwem dwie pijawki – skutek był katastrofalny dla obu stron.”
Znakomitym pedagogiem był pan Malettke, ale w poniedziałki przychodził do pracy w nie najlepszej kondycji – tzw. „pijany poniedziałek”. Wszyscy znali jego słabości, a mimo to darzyli szacunkiem.
„Karl Malettke uformował w tamtych czasach swoich uczniów i martwię się, że osobiście nie podziękowałem mu za to w późniejszych latach.”
„Znana była jeszcze jedna nauczycielka – panna Lisbeth Glandin, później po mężu Riemann.”
„Nauczyciel Erich Bahr zginął w styczniu 1945 roku. Kiedy odśnieżał ścieżkę przed domem, został zastrzelony przez nieznanych żołnierzy. Także jego żona i córka Renata straciły życie w tych dniach. Syn Siegfried wrócił z wojny z amputowaną nogą i był pierwszym redaktorem tych zeszytów o ojczyźnie („Rund um die Rastenburg”). Zmarł w 1979 roku.”

Wśród wymienianych nauczycieli pojawiały się również takie nazwiska, jak:
Chmielewski,
Fiedler – „oficer rezerwy, kompetentny w lekcjach o nazizmie”,
Holz,
Joost – często nazywany „Kto wie więcej?”,
Klepzig – nauczyciel wychowania fizycznego,
Fritz Kraunus – zmarł w 1977 roku,
Mintel – der Wipper „Wahacz”,
Wilhelm Pianka – „trenowana przez niego drużyna hokejowa omal nie została mistrzem Niemiec”,
Logenburger – zmarł w 1964 roku,
Quandt, Ernst Piemke – zmarł w 1980 roku,
Otto Schwolgin – „jako jedyny nauczyciel miał telefon, wielki ogród i dużo gruszek, grał na skrzypcach”,
Georg Sieg – „obok normalnych lekcji był odpowiedzialny za wychowanie muzyczne”,
Tauseudfreund – rodowity rastenburczyk, jako młody człowiek rozpoczął pracę w Hippelschule w 1937 roku,
Hermann Zimmermann (1888-1967) – „jego hobby to duży ogród przy Piperwey i wyprawy rowerowe z rodziną po całych Prusach Wschodnich”.

[fragmenty monografii szkoły autorstwa Elżbiety Wąsik i Janusza Woronowicza]