NARKOTYKI – TO NIE MÓJ PROBLEM?

SZANOWNI PAŃSTWO!
Od kilku lat w polskiej szkole realizowane są różnorodne programy profilaktyki uzależnień, które mają na celu wykształcenie odpowiedzialnej, dojrzałej i świadomej postawy wobec różnych form uzależnień, głównie wobec alkoholu, papierosów i narkotyków. Aktualność profilaktyki jest wyznaczona przede wszystkim potrzebami społecznymi. Wśród nich stałe miejsce zajmują problemy narkotykowe dzieci i młodzieży.

Okres dorastania jest konfrontacją własnej wyobraźni o świecie, przyjaźni czy miłości z bolesnym zazwyczaj stanem realności i codzienności. Młody człowiek uczy się żyć w świecie rzeczywistym, zauważa, że życie ludzkie nie jest jedynie pasmem przyjemności, zabaw, uciech, ale że czyha tu nań wiele niespodziewanych zdarzeń, przykrych i trudnych wyborów, obowiązków. Emocjonalne dojrzewanie człowieka często nie nadąża za jego rozwojem biologicznym. Pojawiają się wtedy różnorodne konflikty, agresja, upór, zmienność nastrojów. Bardzo trudne staje się przejście do dorosłego, pełnego obowiązków i zasad świata. Młodzi nie wiedzą, jaką mają iść drogą, nie potrafią normalnie funkcjonować, nie znajdują żadnego celu życia, nie potrafią się cieszyć. Nie dają sobie rady z życiem, szczególnie wtedy, gdy nie mają oparcia w dorosłych lub po prostu nie chcą ich słuchać. Wtedy ci najsłabsi, mniej odporni na stres i wpływy środowiska, mogą sięgnąć po narkotyki.
Pierwsze próby z narkotykami dziecko zwykle starannie ukrywa przed dorosłymi. Wszelkie niepokojące zmiany łatwiej zauważyć, jeśli mamy dobry kontakt z dzieckiem polegający między innymi na prowadzeniu szczerej rozmowy i wspólnym spędzaniu wolnego czasu. Należy jednak pamiętać, że niektóre zachowania i postawy mogą mieć inne przyczyny, takie jak: kłopoty szkolne lub rodzinne, zranione uczucia, niepowodzenia w kontaktach z rówieśnikami i wiele innych, które trzeba traktować równie poważnie i starać się pomóc dziecku je rozwiązać.
Zadaniem szkoły jest wspomaganie rodziców w walce w zagrożeniami, poszukiwanie „czynników chroniących”, do których należą m.in.: silna więź emocjonalna z rodzicami, szacunek do norm i autorytetów, umiejętność rozwiązywania problemów, wartości religijne itp. Przepływ rzetelnych informacji pomiędzy szkołą a środowiskiem rodzinnym stwarza szansę na szybkie i skuteczne działanie o charakterze profilaktycznym.

Co powinno rodzica zaniepokoić?

Zachowanie

Zwróć uwagę na zachowanie Twojego dziecka. Powinny zaniepokoić Cię wszelkie radykalne zmiany w jego sposobie bycia, a zwłaszcza:

• huśtawka nastrojów, naprzemienne ożywienie i ospałość,
• nadmierny apetyt lub brak apetytu,
• porzucenie dotychczasowych zainteresowań,
• kłopoty w szkole (słabsze oceny, konflikty z nauczycielami, wagary),
• izolowanie się od innych domowników,
• zamykanie się w pokoju, niechęć do rozmów,
• zamykanie swojego pokoju na klucz, akcentowanie potrzeby prywatności,
• częste wietrzenie pokoju, używanie kadzidełek i odświeżaczy powietrza,
• wypowiedzi zawierające pozytywny stosunek do narkotyków,
• zmiana grona przyjaciół, zwłaszcza na starszych od siebie,
• krótkie rozmowy telefoniczne prowadzone półsłówkami,
• późne powroty lub nagłe wyjścia z domu,
• bunt, łamanie obowiązujących w domu zasad,
• kłamstwa, wynoszenie wartościowych przedmiotów z domu,
• powtarzające się zgłaszanie przez dziecko zagubień lub kradzieży przez rówieśników drobnych sum pieniędzy,
• kłopoty z koncentracją,
• zmiany w porach spania,
• nadmierne reakcje na krytykę lub niewielkie nawet niepowodzenia.

Wygląd zewnętrzny

• nowy styl ubierania się,
• szybkie wychudzenie lub nagły wzrost masy,
• przewlekły katar, krwawienie z nosa,
• zaburzenia pamięci oraz toku myślenia,
• przekrwione oczy, nadmiernie zwężone lub rozszerzone źrenice niereagujące na światło,
• bełkotliwa, niewyraźna mowa,
• brak zainteresowania swoim wyglądem i nieprzestrzeganie zasad higieny,
• słodkawa woń oddechu, włosów, ubrania,
• ślady po ukłuciach, ślady krwi na bieliźnie, “gęsia skórka”.

Co możesz zrobić, aby Twoje dziecko nie sięgało po narkotyki!
Znajdź wolny czas dla swojego dziecka. Wykorzystaj te chwile, aby jak najczęściej:

• okazywać dziecku ciepło i czułość,
• rozmawiać, nie unikać trudnych tematów,
• słuchać uważnie i nie lekceważyć jego problemów,
• służyć radą i być, kiedy Cię potrzebuje,
• nie oceniać i nie porównywać z innymi,
• nie wyśmiewać, nie krytykować,
• nie stawiać zbyt wysokich wymagań i pomagać uwierzyć w siebie,
• doceniać starania i chwalić postępy,
• być przykładem i autorytetem,
• uczyć podstawowych wartości, pamiętając, że ważniejsze jest co robisz, a nie co mówisz,
• poznawać przyjaciół swojego dziecka,
• zawsze wiedzieć, gdzie jest i co robi Twoje dziecko,
• wyrażać zdecydowanie negatywną postawę wobec narkotyków.